گزیده ای از دفتر مناجات نامه شهید محمّد قدردانی پاریزی

تهیه و تنظیم مطالب: منصور قدردانی

بسم الله الرحمن الرحیم

قسمت (1)

دوست دارم که در آخرین لحظات عمرم ندای الله اکبر بر زبانم باشد.

دوست دارم که بدنم سوراخ سوراخ و قطعه قطعه شود و در آخرین لحظات زندگیم آنقدر درد بکشم، آنقدر خدایم را طلب کنم و آنقدر مهدی یا زهرا (ع) را صدا بزنم که خدای من- معبود من، آنکه جانم در ید قدرت لایزال اوست، ذره ای از گناهانم را بیامرزد.

دوست دارم پس از آن جسدم بسوزد، خاکستر شود و بر باد رود چون عشق به گفته منصور حلّاج چیزی غیر از مردن، سوختن و خاکستر شدن و بر باد رفتن نیست.

قسمت (2)

مادرم: تا آخرین لحظه حیاتم فراموشت نخواهم کرد. آن لحظه ای که گفتی باز هم به جبهه خواهی رفت؟ و آنگاه که من گفتم آری، چون مجاهدانی که مال و جان و هستی خویش را در راه خدا ایثار می کنند، فرمودیدکه« برو خدا پشت و پناهت.» مادر این بزرگترین و بهترین کلام بود. این، از همه چیز گذشتن به خاطر خداست. مفهوم حقیقی ایثار ...

پدر گرامی ام،بشارت می دهم که صبر و مقاومت شما که همیشه آن را تقدیر کرده ام، موجب رضای خداست. شما با مال و جانتان در راه خدا جهاد می کنید و خدا کالای مؤمنانی چون شما را به بهای بهشت خریدار است.

قسمت (3)

آه نمی دانم چگونه وصف کنم، چگونه بر کاغذ آورم آنچه را که نوشتنی نیست، گفتنی نیست، لمس کردنی نیست، با چشم ظاهر دیدنی نیست.چشم دل می خواهد و آن نه هر دلی بلکه قلبی عاشق و سوخته، قلبی که لبریز از عشق به خالق است، قلبی که با خوف از خدا می تپد. آن بدن سوخته را حس می کندکه حرکاتش بخاطر خداست. و نیمه های شب در خلوت عشق در کنج مسجد ویا در خلوت صحرای نبرد در تاریکی سنگر جهاد به دور از چشم دیگران از رعب خدا بر می خیزد و بر خود نهیب می زند در حالی که اشکهایش از دیده بر دامان جاری است، نغمه پر شور «الهی العفو» سر می دهد.

قسمت (4)

مادر عزیزم همیشه به یادت بوده ام.

همه شب آنگاه که دعای توسل می خواندیم و یا در هنگام خواندن دعای کمیل و یا در مجلس دعای ندبه تو با آن چهره نورانی ات در پیش چشمانم مجسم بودی و آنگاه آرزو کردم تا شهید شوم و تو نیز چون هزاران هزار مادر داغدیده دیگر از سعادت فرزندت به خود ببالی و در قیامت نزد دختر پیامبر اکرم فاطمه زهرا (س) رو سپید باشی.

همیشه دوست داشتم که خودم تو را به کربلا ببرم تا مرقد مطهر سرور شهیدان عالم را زیارت کنی اما ناگهان بر خود نهیب می زنم که رسیدن به حرم حسین ابن علی (ع) خون سرخ می خواهد و خون من اگر بخواهد و لایق آن باشم، باید ریخته شود تا مادرم با مادر هزاران شهید دیگر از کنار لاله های سرخی که از خون جوانانمان دمیده است با افتخار به کربلا بروند و قبر مولایشان حسین (ع) را در آغوش کشند.

قسمت (5)

«خدایا، مرا توان آن ده که خود را بشناسم و آنگاه در راه خودسازی قدم بردارم...»

دستم می لرزد و آتشی گدازنده قلبم را در هم می فشرد – بغضی سخت گلویم را گرفته و سیل اشک مجال جاری شدن می خواهد.

خدایا: ره توشه ای ندارم و کوله بارم تهی...

بار دیگر راهنمایم باش تا راه سعادت را بیابم و آن چنان باشم که تو می خواهی ای معبود من.

«آمین»

«من احساس می کنم که خود را رودی سپرده ام که مرا می برد و در طی راه زنگهای مرا صیقل میدهد.»

عجیب است حال انسانهائی که می دانند می میرند و در پای میز محاکمه به بند کشیده خواهند شد؛ امّا بازنشسته اند و دست بر روی دست، می خورند و می خندند و آسوده و بی خیال می خوابند، چه عجیب است داستان آدمی که می داند بعد از مرگ او را بازخواست می کنند، اما بی خیال در یک زندگی آسوده روز را به معصیت می گذراند و شب آسوده، همراه شیفتگان رؤیاها بخواب می رود...

...برادرم... ما را فراری از مرگ نیست و با مردن نیز فراری از حکم خدا نیست.

خوشا به حال آنانکه زندگیشان برای خداست، مرگشان در راه خدا، خوشا به حال آنانکه جز راه خدا راهی ندارند جز ذکر خدا یادی...

خویشتن را دریابید به لحظه وداع که در آن لحظه مرگ، زندگی چیزی جز افسوس نیست.

به هنگام مردن، از مرگ فراری نیست.خدائی زندگی کنید. چنان باشید که به قول امام علی (ع) برای هر لحظه مردن آماده باشید.